Dzisiaj, gościnie, nagrodzona przez organizatorów, relacja Marka Muszyńskiego z nocnego maratonu na orientację (w którym wszyscy startowaliśmy). 

Krzyś wygrał, znowu.

Zapraszam do lektury:

O starcie w Nocnym Marku zadecydowałem już dawno temu. W końcu imię zobowiązuje. Po niezwykle udanym pierwszym rajdzie w Śnieżnej Konwalii w Nietążkowie, świetnej Poznańskiej Bimbie oraz Rajdzie Konwalii w Mochach wiedziałem ze opuszczenie zawodów organizowanych przez RajdKonwaliiTeam to zły pomysł.

Niestety przygotowania do rajdu nie były usłane różami - po półmaratonie w Pile złapałemkontuzję zwaną shin split w związku z czym przez 2 miesiące biegałem słownie CZTERY razy, przy czym najdłuższy trening miał 8 km.

Średni prognostyk przy przewidywanej trasie 25 km w optymalnym przebiegu.

Jeszcze w Poznaniu czekał mnie prolog - pierwsza wizyta na Zintegrowanym Centrum Komunikacyjnym. Szybko układam w głowie jaki wariant wykonam - nabiegam od strony Towarowej, zbiegam po stromych schodach, tunelem prosto i w górę. Kluczę między tłumem zakupowiczów wpadam do holu galerii, szukam wskazówek jak dojść na perony.Góra, lewo, lewo, slalom, lewo dół i po krótkim biegu melduje się w pociągu, gdzie siedzą już chłopaki.

na dworcu tez trackowalem

Zgodnie z sugestią orgów, jedziemy pociągiem z Krzysiem, Stasiem i Jasiem, a w Mogilnie ma dołączyć do nas Agata.

Drugi sprawdzian naszej czujności po przesiadce w Inowrocławiu, mamy jakieś 20 minut jazdy pociągiem kilka stacji, jednak nie jesteśmy pewni kiedy wysiąść więc zaliczamy przedwczesny desant w Chmielnikach Bydgoskich zakończony pośpiesznym pakowaniem się znów do pociągu.

Wysiadając spotykamy Jacka Gallę i Damiana Rychłego, którzy startują w TP50.

Docieramy do nowoczesnego gimnazjum w Brzozie gdzie rajd ma swoją bazę.

Odbieramy numery i zajmujemy miejsce do spania na sali gimnastycznej.
Sporo znajomych twarzy, na szczęście osoby które są mocne startują w TP50.

Sabina Giełzak

Spotykam pierwszy raz na żywo Sabinę Giełzak, 

 drobna dziewczynka, która nawet doświadczonych napieraczy przyprawia o palpitacje. 1 miejsce w tegorocznym Rzeźniku i rekord trasy kobiet chyba daje mgliste pojęcie o tempie w jakim się przemieszcza i jej wytrzymałości.



Szykujemy się raczej lekko, dwie warstwy plus coś do plecaka, pełen bukłak izotonika i batony.

Krzych jako jeden z faworytów TP25 otrzymuje nadajnik GPS. Dzięki temu ludzie w domach przed komputerem będą mogli śledzić zmagania na trasie i obserwować rywalizację na bieżąco.
http://www.orientrack.pl/event/view/nocnymarek1350
http://orientrack.pl/event/view/nocnymarek1325

Marek próbuje zrobić odprawę na sali, jednak jej wielkość w połączeniu z głośnym nawiewem skutecznie to uniemożliwia.

odprawa na sali

W korytarzu jest ciszej i spokojniej, wysłuchujemy komunikatu - autostrada i obwodnica Bydgoszczy mają śluzy i tylko tam można je przekraczać. Słusznie, przebieganie przez autostradę nie może być bezpieczne.

odprawa w korytarzu

Dostajemy mapy i zastanawiamy się z Krzychem nad wariantem. Obmyślamy by biegać jak najwięcej ścieżkami oraz pamiętamy o śluzach, co narzuca nam też pomysł na kolejność punktów na BNO.

Bracia sie naradzają

rozważania przestartowe

Start odbywa się z parkingu przed Gimnazjum a pierwsze 800 m pokonujemy między dwoma jednostkami Straży Pożarnej jadącymi na sygnale. Super pomysł by zadbać o bezpieczeństwo. Ruszam za ciężarówką - tempo zdecydowanie mocne jak na świński trucht, na szczęście nie odczuwam by noga mi dokuczała.

Po wbiegnięciu do lasu widzę że liderzy mają inny pomysł na przebieg, więc porzucam wariant ustalony z Krzysiem i nabiegamy na pkt 1 z ulicy. Pkt znajdował się na szczycie górki i muszę przyznać że byłem bardzo zdziwiony ze takie spore górki są w okolicy Bydgoszczy! Jak się okazało - O! naiwny! są dużo większe.

Na kolejny pkt biegnę kawałek z Mackiem i kolegą, którzy zajęli 2 i 3 miejsce w rajdzie. Wytrzymuję tempo, wybieram trochę inny wariant. Na pkt 2 sporo osób nabiegam bez problemu i lecę szybko do szosy. Szosą do śluzy i na Pkt 3. Trochę za wcześnie wbiegam w las i tracę kilka minut szukając obniżenia które się znajduje dopiero za kolejną górką.
Jest pkt 3 na 14 a ja już mam dość podbiegów. Zdecydowanie wychodzi brak treningów. Oby nawigować odpowiednio i nie nadkładać za dużo.

Przez śluzę wbiegam na scorelauf. Punkty rozstawione tak, że obojętnie jak nie planować przebiegu jeden pkt jest z boku.

Z racji położenia śluzy zaczynam od wysuniętego na północ pkt 6 i cofam się znów w pobliże śluzy. Pkt 11 praktycznie z marszu spotykam kolejny raz Macieja. Następny planuje pkt 9 i tu wychodzi noc i ciemność, przeoczona ścieżka z której chciałem atakować. Obiegam wiec trochę na około i przeczesuję chwilę las w poszukiwaniu obniżenia.
Zdecydowanie jak widzę na opisie obniżenie, dołek, czy inną nieckę to wiem ze to nie jest mój ulubiony pkt i mogę go szukać dłużej niż pkt na szczycie górki który w świetle lampki z daleka zaprasza do podbicia.

przebieg na BNO, ponoc wariant optymalny, z wykonaniem gorzej

Po pkt 9 lecę na 12 dogania mnie Piotr Dopierała z Sabiną, Na szczęście nie wyprzedają mnie, bo lecą na dodatkowy pkt z TP50. Czysto wbiegam na pkt 12 szczyt górki i zbiegam do ścieżki. Okazuje się, że była chwilę wcześniej jeszcze jedna ścieżka wiec robię giro-di-12 i wracam na szczyt górki gdzie znów spotykam Piotra i Sabine.
Razem z nimi lecę na pkt 5. Co za tempo. Oni są na trasie 50 km a biegną 5.05-5.15 min/ km

Razem zaliczamy pkt 4 z atakiem przez pole z kartoflami. Kawałek dalej rozdzielamy się - ja przez pole nagniatam na pkt 8. nie wybiegam tak jakbym chciał ale bez większych problemów podbijam pkt.

Dwa kolejne pkt zdobywam czując coraz bardziej nogę. Każde podejście jest męczarnią.

Tu odkrywam plus biegania nocą - nie widać dokładnie co przed Tobą. Stajesz u stóp górki i jeszcze nie wiesz ze masz ponad 200 metrów podchodzenia. Szczególnie ciężko było na pkt 10 naprawdę strome podejście.

Kawałek dalej dogania mnie zawodnik Daniel i razem zdobywamy dwa ostatnie pkt.

Bardzo dziękuję mu za motywowanie mnie do tej jeszcze odrobiny wysiłku na koniec rajdu.
Naprawdę moja forma po tej długiej przerwie i nie do końca wyleczona kontuzja są mocno odczuwalne. 

W czteroosobowej grupie podbijamy ostatni pkt w niecce i biegniemy do mety. Niesamowite ze jestem jeszcze wstanie biec i to poniżej 6.00/km!

Na mecie meldujemy się na 7 pozycji - zdecydowanie powyżej oczekiwań.

Rajd na trasie TP25 wygrał Krzyś, dumny jestem z młodszego braciszka, smutny, że jestem gorszy o prawie godzinę!!

Mucha na 1 stopniu podium

za to krzys w laczkach na podium

Nabiegałem koło 31 km, co zdecydowanie tez czuje.

mój przebieg na TP25

Posiłek regeneracyjny

Organizatorzy są niesamowici! Na sali w prysznicach płynie cieplutka woda która przywraca mi czucie w dłoniach. W stołówce ciepła herbatka, pyszny makaron - jest specjalnie przygotowana porcja również bez mięsa z pysznym sosem pieczarkowym! 

 No i do tego słynny Murzynek a'la RajdKonwaliiTeam. Ponoć jak Krzyś wbiegał murzynek jeszcze ciepły dotarł do szkoły.

Na trasie TP50 wygrywa ekipa PoznajPoznań Łukasz Nowacki i Daniel Stefanski.

zwycięzcy TP50

Po obiadku jakże przyjemna część rajdu, rozmowy z innymi uczestnikami:)


Organizatorzy czekali dzielnie całą noc - 

Organizatorzy w nocy

Rittery i Agata kminia przed.

ostatni zawodnik z TP50 zjawił sie tuż przed upływem limitu.

Rittery na mecie (to jest staś  i agata (jeszcze nie ritter)[przyp. redakcji])

zdjecia organizatora (https://www.facebook.com/1nocnymarek?fref=ts), https://picasaweb.google.com/101773263741219332670/NocnyMarek2013?noredirect=1#, dziekuje:)



Tu się kończ relacja Marka, a ja dorzucam parę Stasiowych zdjęć:

Przed: Krzyś wrzuca coś do plecaczka

Przed: Agatka wrzuca coś do brzuszka

Po: Menelowania 

Zdjęcie pośladków (chyba)

Rowerem do Mogilna

Kanapka po mogileńsku

Rowerowy powrót do Poznania.

Załamanie rowerowego powrotu i ucieczka do pociągu

Koniec zbrojenia

Przeżyłem! 
Wróciłem!
Zarobiłem!

Granie na czekanie

Denerwują Cię czasoumilacze? Spokojnie! Ten nie jest wątpliwej jakości melodią w słuchawce telefonu, ale przedsmakiem. Czego? 
Otóż Staś i Agata wrócili niedawno z wycieczki i szykują się do zaktualizowania bloga. A żeby nie niepokoić zarówno stałych jak i nowozaproszonych czytelników, meldujemy, że prace nad porządkowaniem i digitalizacją notatek ruszyły już pełną parą! 
Abyście mogli zacząć wchodzić w klimat naszej relacji polecamy przesłuchanie utworu. Nie takiego pierwszego z brzegu. Piosenki związanej bardzo mocno z naszą drogą.Rozwiejmy niepewności, mowa od samego początku o utworze „Jak” (wiersz Edwarda Stachury) w wykonaniu Babu Król’a. Towarzyszył nam w radosnych momentach. I w trudnych chwilach. Jak? Jak lekarstwo na zmęczenie, jak słońce wyglądające zza chmur niepewności, jak wisienka na torcie przygody, jak odpowiedź na wszystkie pytania w których nieopatrznie zawarło się owe „jak”. Pomagał nam odgonić krowę, podstępnego przeżuwacza polującego na nasz namiot i jedzenie! Słuchaliśmy i śpiewaliśmy często, na wszelkie sposoby, fragmentami i w całości, skacząc i gotując, zasypiając i próbując nie zasnąć. Po setnym przesłuchaniu nauczyliśmy się tekstu i na nieszczęście otoczenia zdarzało się nam śpiewać w dowolnym czasie i dowolnym miejscu. Jak! 

http://w25.wrzuta.pl/audio/2dyRTE2YZLW/babu_krol_-_jak

I love the smell of cencrete in the morning

Środa, 2. października 2013

Szwecja, Göteborg

      To hasło, wypisane na ciężarówko-pompie, to pierwsza rzecz jaką widzę w niektóre dni idąc do pracy. Po narzuceniu na siebie całego ekwipunku, o 6, ruszamy lać beton. I przedwczoraj znowu. Z drugą rundą wieczorem – przykrywanie folią. Trochę odszedłem od zbrojarki, ale nie ma co narzekać - BETON! Jest co robić bo co zostało zbrojone i oszalowane musi być zalane. I tak trafiają się dni, gdzie zaczynamy o 6, a kończymy po 17! Początki były ciekawe, zaliczyłem betonowy prysznic. Dwukrotnie. Ładny kask?

      Jeśli chodzi o historię z Ruskimi - okazali się być Litwinami, tylko tak się na nich przewrotnie mówi. To chyba wyczerpuje temat. Nikt mnie nie zabił, nie porwał, nie zabrał mi wszystkiego co mam. Poza tym końcówka pracy, mniej niż 2 tygodnie zostały, bilet na powrót już jest. Niedawno straciłem własny pokój, ale i tak długo mi się udało żyć w wolności jak na „Młodego”.

Murzyn leci na dźwigu

      Znalazłem nowego partnera treningowego do wiązania. Ćwiczymy też ciesielkę - naprawiliśmy razem z Zosią, Kubą i Michałem stół, a potem go odpicowaliśmy sprayem, bo miło się psikało:) Zdjęcia ze mną na dowód, że tu naprawdę jestem.

      Wydawałoby się, że Szwecja daleko, ale w lodówkach i szafkach między szwedzkimi napisami ostro wybija się polski. Wszystko to zasługa dzielnych rodaków, którzy znaleźli inny sposób na zarabianie. Pod koniec tygodnia kończymy pracę chwilę wcześniej, żeby zdążyć na umówione spotkanie z Heniem, który zaopatruje wszystkich w niezbędne produkty – połowa jego busa wypełniona jest piwskiem, druga połowa mięchem, a między tym powciskane jakieś krajówki, fajki i inne bzdety. Raz się spóźniał – widok całej ekipy czekającej pod płotem ze smutnymi minami – bezcenny.

      Innym miejscem gdzie można spotkać rodaków jest bazar na obrzeżach miasta. Tam busów jest kilka. Szweda ciężko tam raczej znaleźć, za to gdyby trochę zmienić zestaw zapachów i towarów to można poczuć się jak na targowisku w Indiach.

      Parę słów o Szwedach:

-Są dziwni. Na ulicach i chodnikach widuję puste pudełka pasty do butów (przynajmniej tak to wygląda). Zagadka póki co nie rozwikłana.

-Są dziwni 2. Wystarczy wyjść wieczorem na ulicę i spojrzeć w okno pierwszego napotkanego domu. Daję 6 prętów na to, że będzie w nim zapalona lampka. Rodzaj nie gra roli – stojące, wiszące, powyginane, prosto, małe, większe, nawet kuźwa japoński lampion. Mają manie na stawianie lampek w oknach i już. I chwała im za to, fajna sprawa.

-Nie znam statystyk, ale jeśli ktoś mi powie, że jest to najbardziej spasiony naród świata powiem – OK! A wszystko za sprawą pewnego sklepu ze słodyczami. Wchodzisz, bierzesz torebkę, plastikową łyżkę i budzi się w tobie potwór. Możesz ładować co chcesz, ile chcesz, kiedy chcesz. A najgorsza jest cena – 80 koron/kg (ok 40zł). Po pewnych wyliczeniach opartych na cenach biletów – to tak jakby u nas było 10zł/kg. Szaleństwo.

      Teraz o mieszkaniu:

-Kierownik i mój współlokator mają ciekawy harmonogram dnia. Szczególnie kawałek nocy, między 2 a 3. Budzą się i jedzą drugą kolację (przedśniadanie?). Nie wierzyłem im w to, dopóki ich nie nakryłem.

-Poza Polakami (aktualnie 10) w naszym domku żyje 2 Szwedów. Jeden stary, emeryt, generalnie nikomu nie przeszkadza, poza małym szczegółem - codziennie je ziemniaki, sałatkę i mięsne klopsiki z mikrofali. I właśnie diabeł tkwi w klopsikach. Kiedy on je zaczyna przyrządzać my staramy się wynieść z kuchni. Zapach jest taki, że wystarczy nałapać trochę powietrza i voila! broń biologiczna pierwszej klasy. Kawy rano na rozbudzenie pić tutaj nie muszę, wystarczy otworzyć mikrofalę i się zaciągnąć - jest moc!

Drugi Szwed to narkoman, psychopata, furiat. Raz nie mógł wejść do swojego pokoju, to wybił szybę w drzwiach. Ale nie zostawił tak tej sprawy - po tygodniu pewnej nocy w całym domu rozlegało się walenie młotkiem. Tak, nasz szajbus postanowił wyrwać kawałek szafy i załatać dziurę.

      Trochę nie po kolei, czas newsa posta! Ostatnio przez tydzień była u mnie Makar! Trochę pechowo jeśli chodzi o pogodę – chyba najbardziej deszczowy okres mojego pobytu. Patrzymy za okno – ok, czyste niebo – zbieramy się, wychodzimy i jebs, deszcz! Ale ostatecznie udało się trochę pozwiedzać okolicę (sam nigdy bym nie odkrył lampkowego szaleństwa czy sklepu ze słodyczami!). Zdecydowanie też polepszył się komfort życia na ten czas – świeżo upieczone bułeczki do pracy, porządek, obiady po pracy, takie luksusy :)

Trochę mi się tu przytyło, he he he

       Przy tego typu pracy jedną z lepszych rozrywek w czasie wolnym jest jedzenie pysznych rzeczy, dogadzanie sobie, a mnie eufemistycznie – obżarstwo. Tutaj: próbowanie szwedzkich smaków – lody z dodatkiem chilli i cukierków anyżowych. Chory naród, naprawdę.

      Pewnego wieczoru zobaczyliśmy ciekawą scenkę – szybko odjeżdżające auto zostawiło po sobie ślad w postaci 2 telefonów. Jeden był smartfonem. Stety-niestety, po chwili zadzwonił ktoś i po chwili oba cudeńka oddaliśmy w ręce szczęśliwego murzynka. Zostawili telefony na dachu auta, a ich kumpel nie wiedząc od tym odjechał:>

      Wracamy na budowę. Dźwigowi to równe chłopaki, jeden z Libanu, codziennie od niego słyszę „Hello Christopher, how are you today, everything ok? Always welcome to Goteborg my friend!”. Z drugim, starszym już Szwedem znaleźliśmy wspólny język. I tak czasem przez radio toczy się taka rozmowa (w nawiasie tłumaczenie tego języka, pospolicie zwanego strzelanie ryjem):

-”mlask pyk pyk mlask podwodny podwodny strzał pyk mlask” (two meters down and one meter right Leif)
-”mlask stuk tuk bum tyk plask!” (no problem Christopher, incoming!”

      Na koniec jeszcze troszkę o bańkach. Nie jest to znana rozrywka w Szwecji, dzieci reagują z miłym szokiem, a nie jak u nas - „o, on będzie puszczał bańki, to tak jak widziałam już 15037 razy, w przedszkolu, na ulicy i w jebanej reklamie”. Trzeba też im oddać niezwykłą pomysłowość jeśli chodzi o niszczenie baniek. Początkowo miałem krótkie patyki, to sięgały skacząc, związałem drutem dwa komplety w jeden – w ruch poszła broń: bluzy, rzucane zabawki, balony (tu się przydał drut na bambusach – jeden chłopiec zahaczył swoim spidermanem z helem, cudowne uczucie patrzeć jak zmieniała się jego mina wraz z upływem gazu). Zacząłem puszczać na maksymalnym moim zasięgu – zaczął się wyzysk biednych żywicieli rodziny, którzy musieli stać, trzymając dzieciaka na baranach i przyjmując rozbite bańki na twarz. Poza tym kasa niezła.

Tyle, post chyba i tak za długi, zostało 7 dni roboczych!

GSB po raz czwarty - raz, dwa, trzy... idziesz ty... sam.

 To wszystko nie miało być tak, nie miało to być moje "into the wild" light, ale tak się losy potoczyły, że jak przyszło co do czego to miałem wybór albo jechać sam albo siedzieć kolejny tydzień w domu. Uznałem, że jechanie samemu to może być ciekawe doświadczenie, więc ogarnąłem trasę, listę zakupów, namiot i to co mniej więcej będę musiał spakować. Czasu było tak w sam raz 10 dni na dojazdy i 300 km szlaku. Ostatnia noc w łóżku...nieprzespana, z rana do dentysty, "z bólem". Wyjazd przesunięty o jeden dzień, czasu już nie jest w sam raz.

 W dzień wyjazdu: mapy, fryzjer, zdobywanie funduszy na wyprawę, do teatru, do pubu na mecz "ostatniej szansy" i prosto na dworzec (tak żeby być 20 min przed pociągiem). Bilet udaje mi się kupić na 5 min przed odjazdem, bez miejscówki. W pociągu tłok jak za starych dobrych czasów, stoimy sobie na korytarzu, wpada pani konduktor, poważnie wściekła: - nie ruszymy półki tu będzie tyle ludzi -u mnie przerażenie, wywalą nas z pociągu - nie po to dostawiliśmy dwa wagony z przodu! Reszta podróży bez niespodzianek, w Nowym Targu nikt nie wiedział skąd jeżdżą busy do Krościenka i tyle.

Trasa.

Założenie: Beskid Sądecki, Beskid Niski, Bieszczady, czyli dokończyć Główny Szlak Beskidzki.

Z samej wędrówki to nie bardzo jest co opowiadać, Beskidy jak to Beskidy bardziej pagórki niż góry. Ostatecznie na sam marsz miałem 8 dni, czyli ok. 37,5 km/na dzień, więc dużo. Skoro byłem sam mogłem starać się zrobić to tak szybko jak tylko dam radę. Logistyczna zagwozdka była taka żeby dało się rozbić namiot w miejscu do którego dojdę i najlepiej żeby to było jeszcze za jasnego (do 19.30).


Tak wyglądała moja marszruta:
(Mapę najlepiej oglądać na podkładzie "earth" lub "teren", jak wejdziecie w tryb pełnoekranowy to w zakładce po lewej można odczytać długość dziennego odcinka i krótki opis miejsca noclegowego.)
  
Pokaż GSB 2013 na większej mapie
Kilometrówka (tabelka na dole)


Legenda:
Namiot - namiot
Chatka - spanie pod dachem (za pieniądze i z luksusami)

Harmonogram dnia

 Żeby zrealizować plan każdy mój dzień wyglądał niemal identycznie: pobudka 5.00, szybkie pseudo-śniadanie, wymarsz 6.10 po ok 5h drugie śniadanie i godzinna przerwa, potem już przerwa co 2,5h dojście do celu rozbicie namiotu, zabiegi kosmetyczne, do śpiwora, kolacja i lulu. Potem jak pogorszyło się z nogą doszło jeszcze rozciąganie.
Chęci do życia odbierały nocne temperatury, już kiedy się kładłem było dość zimno, na dodatek zasypiałem zanim w pełni zdążyłem się ułożyć do snu, więc budziłem się ok 1.00 z zimna, wchodziłem cały do śpiwora, zaciągałem wszystkie sznurki i do rana udawało się przetrwać. Najgorsze były poranki, ok 5stopni, w namiocie jeszcze zupełnie ciemno, a tu trzeba wyciągnąć rękę ze śpiwora, wymacać czołówkę i z udawanym entuzjazmem zjeść pierwsze ciastko.

Spanie.

Zostałem wyposażony w niezawodną konstrukcję po przejściach, legendarnego Marabuta moro. Jest lekki, dobrze się maskuje, ale to bardziej norka niż namiot, nie da się w nim usiąść a potrzebuje aż 10 szpilek żeby go rozbić.

Dwa ujęcia kamery na to cudo:

Jednak dla jednej osoby to jest bardzo dobra opcja, lekki, wchodzi cały do plecaka, w środku, na szerokość, jest dość dużo miejsca.

Miałem ze sobą lekki śpiwór i wkładkę bawełnianą, zestaw wystarcza do ok. 5 stopni i tyle ponoć w nocy bywało.

4 noclegi były na dziko, jeden na polu namiotowym i dwa pod dachem. Takie w sam raz proporcje jak dla mnie. Dość szczęśliwie wypadały te noclegi tam gdzie powinny, na dodatek obie noce które padało udało mi się spędzić właśnie pod dachem. Jedno miejsce było tylko totalnie z dupy, góra Huzary, 30min drogi od Krynicy, szczyt  zalesiony,  doszedłem po ciemku ale udało mi się znaleźć trochę miejsca pomiędzy młodymi choinkami.

BONUS dla ciekawskich

Strona techniczna (trzeba kliknąć to się rozwinie)

Dieta.

- pierwsze śniadanie: ciastka, czekolada, daktyle. Niby zajebiście, ale wyglądało to tak: Budzę się, ciemno, ok 5 stopni, trzeba wyjąć chociaż rękę ze śpiwora i zacząć wpierdalać i robić to możliwie szybko i trzeba zjeść możliwie dużo żeby za 2h się nie zatrzymywać bo głodny. Więc ulubione ciastka w siebie wmuszałem, "no jeszcze jedno, za mamusie".
- w marszu: batony, sezamki, musli, pistacje i przynajmniej jeden banan.
- drugie śniadanie: punkt główny dnia, jogurt, płatki owsiane, bakalie, czekolada, a jak był wrzątek to zamiast jogurtu kasza owsiana. Na samo przygotowanie tego schodziło 15min, ale to już jadłem z przyjemnością:)
- kolacja: Buła z jakimś smarowanie, kabanosy, pomidor, na deser żelki.
- napoje: ok 2,5L wody na dzień, do tego 0,5L Coli lub isotonica + 0,5L napoju pluszo-podobnego.

Myślałem, że prędko wykończę się tą dietą, a jednak po 6 dniach było nadal dobrze i z brzuchem i z zasobami energii.

Sprzęt.

Zaczęło się dylematu plecakowego, miało być na lekko no to biorę 30+ i troczymy, namiot z jednej karimata z drugiej, do środka śpiwór i... ups brakuje miejsca. To zamieniłem 30L na 90 :D. Sam plecak to już pare kg, ale wygodny system nośny to rekompensował, to był nowy nabytek, deuter i naprawdę byłem zaskoczony tym jak wygodnie może się nosić 15kg na plecach. Żadnego troczenia po bokach i karimata i namiot weszły do środka. Zdecydowałem się na lekką wersję odzieżową, raczej biegową i adidasy pseudo trialowe. Niczego bym nie zmienił, oprócz jakości butów, przydały by się takie z prawdziwego zdarzenia, te niestety 6 dnia już kompletnie się rozkleiły.

Moja pak-lista (część ma dość enigmatyczne nazwy bo to na własny pożytek było robione.)

Podsumowanie

Chodzenie samemu sprzyja napierdalaniu, przerwy są "na wymiar", tempo odpowiednie i naprawdę przyjemnie połyka się kilometry, a w dobie tel. komórkowych samotność nie dokucza. Na szlaku spotykałem ok. 3os. dziennie, niewiele, ale dzięki temu z większością zamieniłem chociaż parę zdań (staję się coraz bardziej towarzyski). Przyjemnie jest kiedy twoim największym problemem jest to czy najpierw rozbić namiot czy coś zjeść, ile powinieneś nieść ze sobą jedzenia itp., a do tego nie ma z kim się o to pokłócić. Oczywiście raz po raz zaglądają myśli "czy nie zjedzą mnie wilki?" i "co się stanie jak się coś stanie a nie będę miał zasięgu", ale z perspektywy czasu uważam je za absurdalne, zresztą już po trzecim dniu nie myśli się w ten sposób.

Gadałem sam do siebie, czasem na głos, ale to już tylko wtedy kiedy byłem bardzo zmęczony albo bardzo dokuczała noga ("no dalej, kurwa"). Myślałem o bzdurach i rzeczach poważnych, ale nie naszło mnie nic co miałoby zmienić moje życie. Głównie planowałem następny dzień, nocleg, posiłek. Jak moc siadała to wspierałem się muzyką.

Na koniec, na polu w Cisnej, spotkałem fajną ekipę, napiliśmy się wódki, zapaliliśmy, niby nic wielkiego ale po 8 dniach samemu to było niespodziewane i dobre zakończenie.

Z ciekawostek na szlaku: - przynajmniej raz dziennie mijałem czyjś grób w górach (pomijając te partyzanckie), piorun, zawał, na większości przyczyna nie była poddana... przygnębiające jak się idzie samemu.

- spotkałem dwie biegaczki górskie, w strojach wybitnie skąpych, długo się jeszcze obracałem...

- najpierw jeden koleś mnie nastraszył wilkami, dwa dni później inny powiedział -eee tam wilki, je to krzykiem przepędzisz. Tu parę razy zaatakowały niedźwiedzie!

- nie udało mi się odkryć dlaczego niektórzy tak kochają Beskid Niski (może po prostu nie lubią chodzi pod górę, a lubią mówić że byli w górach), wiem za to dlaczego jest tam tak mało ludzi ;)

Zakończenie

Celem było przejść już GSB do końca i kiedy już wyglądało że się uda, kiedy zostało mi 60km na 2dni, musiałem się wycofać z powodu dokuczającej nogi. Decyzja zapadła w schronisku pod Honem. Było mi smutno, tyle wstawania o świcie na marne. Zejście do Cisnej uświadomiło mi że była to jedyna słuszna decyzja, z nogą było coraz gorzej, zaczęła puchnąć. 

Następnego dnia autobus do Rzeszowa a z stamtąd całą noc do Poznania.

Zdjęcia

Zdjęć praktycznie nie mam, miałem tylko tel. nakręciłem parę filmików ale są piekielnie nudne i raczej na własny użytek.

Patenty/odkrycia/spostrzeżenia

- parasol dobra rzecz na tak łatwych szlakach.

- Plecak trzeba mieć tak ogarnięty żeby jak najwięcej dało się zrobić nie zdejmując go, miałem żarcie pod ręką, wodę w bukłaku, mogłem założyć pokrowiec i wyciągnąć parasol. Oczywiście też dostęp do telefonu i GPSu/aparatu, mapa w mapniku. Dzięki temu udawało mi się iść nawet po 4h bez zdejmowania plecaka.

- mokre chusteczki to potęga!

- zasypka latem niezbędna

- na stopy jest dobry krem z wit.A na wazelinie no i oczywiście bezopatrunkowe plastry. Jak były takie dni, że stopy  były cały czas mokre to już nic nie pomagało.

Film na miarę naszych możliwości (FNMNM)

Znajdź uzasadnienie każdego z elementów.

Oddaję w Wasze różnorakie receptory, dzieło będące efektem wytężonej pracy Stasia i Agaty.
W skrócie:
Był konkurs w radiowej Trójce, w audycji "Trzecia strona medalu", "Kręć z Trójką". Chodziło o to żeby nakręcić max 90sek. filmik o tematyce sportowej. Do wygrania  kamera sportowa GoPro Hero3 Black  (taki Calgone wśród kamer sportowych ), czyli nie lada gratka. Konkurs miał 3 finały w trzech kolejnych tygodniach, czyli co tydzień do wygrania GoPro, a w trzecim tygodniu 2xGoPro ( razem 4). O konkursie dowiedzieliśmy się na, jakoś, 3 dni przed pierwszym finałem, czyli nie było co o nim myśleć, ale drugi już wydawał się realny, a wiadomo było, że w 3 tyg. będzie najwięcej zgłoszeń, bo ludzie przesiąknięci nieogarniętością wyślą na ostatnią chwilę.

Czyli wiemy, że jest konkurs i teraz tak:

1. Pomysł - pojawił się dość szybko, i był taki: nie mamy żadnej kamery więc zrobimy animację poklatkową (stop-motion) stylizowaną na ujęcia znane z zajebistych (redbull) filmików sportowych. Czyli chcieliśmy jury wziąć na litość.
2. Sprzęt fotograficzny. Na start do dyspozycji mieliśmy tzw. fociaka, przezywanego czasem pogardliwie "aparat z happyMeala" (FinePix Z35 - FUJIFILM).

FOCIAK

Aparat Taty

Udało się od Taty Ritter pożyczyć takie cudo:

Kodak easyshare dx6490, lata swoje ma ale przynajmniej nie wygląda jak zabawka 3+, z opisem producenta: "Obłe kształty i wyraziste kolory służą przyciągnięciu młodszych fotoamatorów". (Swoją drogą większość zdjęć, które do tej pory zostały opublikowane na tym blogu, jest dziełem fociaka). 

Do zestawu dostaliśmy też całkiem pro statyw ( ale tu już nie obeszło się bez pomocy mamy, w przekonywaniu taty, że 21 lat to wiek kiedy można, a wręcz należy obarczyć syna zaufaniem i powierzyć mu cenny sprzęt fotograficzny. To wbrew pozorom duże sukcesy na tym polu, niedawno nawet dostałem wiertarkę do ręki. Podłączoną do prądu!) co było niezbędnym elementem planu zdjęciowego.

3. Montaż. To znaczy, zostało jeszcze zaznajomienie się z programami przydatnymi podczas tworzenia animacji poklatkowej. Ogólnie w tym temacie, jak zresztą i w każdym innym związanym z robieniem zdjęć i filmików, byliśmy blado-zieloni.

Miało być "w skrócie".

No i tydzień trwało odhaczenie tych 3 powyższych punktów. Czyli w końcu został niecały tydzień na zdjęcia i montaż. Trwało to dokładnie niecały tydzień, czyli filmik został wysłany przysłowiowe i dosłowne "za pięć dwunasta", bo o godzinie 12 w południe upływał termin.

Tak oto powstał ten film. 
Wersja którą publikuję jest wersją rozszerzoną, bo teraz już nas nie ogranicza żaden regulamin.

Oglądać w, przynajmniej, przyzwoitej jakości (480p albo 720), na pełnym ekranie , w pełnym skupieniu, ustawić odpowiedni poziom głośności, usiąść wygodnie.

YouTube: ToRazDwa, GoAmateur - Jedyne wyjście

Czy wygraliśmy? Skandal, ale nie. My nie, ale pocieszamy się faktem że ktoś inny wygrał. Tak, to bardzo szlachetna postawa, cieszyć się cudzym szczęściem, stać Was na to? A może na GoPro was stać? Czy gdyby nas było stać na którąś z tych rzeczy, czy poświęcalibyśmy te kilka dni i nocy, czy doprowadzalibyśmy na krawędź wszelkie relacje między twórcami filmu z pamperkami lego włącznie?

Chwila słabości, brak zrozumienia.

Kryzys

Zwycięskie filmiki:
https://www.facebook.com/photo.php?v=10202008933850251

https://www.facebook.com/photo.php?v=10202008921209935

Nie ma co, są dobre, ale kamerę to oni już mają.



Dane o naszym filmiku, wprawiające w osłupienie:

- folder ze wszystkimi plikami powstałymi podczas produkcji ma 6GB, a gotowy produkt w zależności od kompresji od 600mb do 8mb.

- Idąc na hobbita wybierało się 48fps (klatek na sek.) czy 24fps (jak wszystkie dotychczasowe filmy). W naszym filmiku każda klatka to 1 zdjęcie, a fps waha się w zależności od ujęcia, od 5 do 20.

- Podczas produkcji zrobiliśmy wuchtę zdjęć a użyliśmy, strzelam, 1/4.

               Konstruktywne komentarze, jak i nic nie wnoszące oznaki zachwytu, mile widziane. Nie wykluczamy sequela,  bo to świetny pretekst żeby znów bezkarnie bawić się klockami Lego, bez sprowadzania małego gościa, połykającego najfajniejsze klocki. 

Zima odeszła I

Hej, hej, hej, mój pierwszy wpis, jestem tu nowa. Mam na imię Agata, chciałabym czasem współtworzyć bloga. Jak może zauważyliście pojawiam się w niektórych relacjach wyjazdowych pisanych przez chłopców, więc aby nie pozostać dłużną tworzę posta, w którym to wspomnę także o nich.

Nastało lato. Nie oznacza to oczywiście przerwy w naszych pieszych wędrówkach, ale ich letnią kontynuację. Rzec można nawet, że całkiem gorącą. Jako, że zimą wędrowaliśmy po górach niewielkich postanowiliśmy wybrać się w nasze najwyższe. Termin wyjazdu został nam przynajmniej zasugerowany, ponieważ w dniach 4-7.07.2013 miała miejsce akcja „Czyste Tatry”, w której to zapragnęliśmy uczestniczyć. Ekipa na tym wyjeździe przekroczyła najśmielsze oczekiwania. W porywach było nas nawet trzynaścioro!

Tatry przywitały nas słoneczną pogodą i taka miała towarzyszyć nam już do końca pobytu. Plan na wędrówki mieliśmy określony mniej więcej, ale niesprecyzowany: tempo i dystanse miały rosnąć z upływem czasu. Dlatego zaczęliśmy spokojnie. Wycieczka Doliną Kościeliską, z wizytą w Jaskini Raptawickiej w okolice Grzesia. Tak, tak w okolice, ponieważ niepewna pogoda przepędziła nas spod szczytu. Na szczęście w naszej grupie szturmowej mamy meteorologa, który z bez wahania zapewnieł nas, że „gdzieś jest burza”, więc nie ma co ryzykować wchodzeniem na Grzesia.  Przy okazji pierwszego dnia nie sposób nie wspomnieć o Marii Ritter, nadającej szaleńcze tempo marszowi.

Drugiego dnia zaatakowaliśmy Kasprowy, atak zwieńczony sukcesem. Schodziliśmy z Przełęczy Świnickiej, do Murowańca, a stamtąd do Kuźnic. Z żółtego szlaku wychodzącego z Hali Gąsienicowej niesamowicie prezentuje się Kościelec, nie bez przyczyny nazywany polskim Matterhornem.

Trzeciego dnia naszego pobytu miała miejsce właściwa akcja sprzątania gór. Udało nam się zabrać hybrydowym autobusem na Słowacką stronę Tatr gdzie pomagaliśmy sprzątać śmieci wolontariuszom z TPN-u. Jak okazało się po powrocie wyjazd na Słowację był sprytną ucieczką przed burzowo-deszczową pogodą, która na ten jeden dzień napłynęła nad polską stronę Tatr.

Niestety burza okazała się brzemienna w skutkach- dwóch wolontariuszy poraził piorun na Hali Gąsienicowej. Do domów napływały więc  niepokojące informacje, a my tymczasem korzystaliśmy z uroków gór i pogody na Słowacji. [Obie osoby porażone przeżyły.  -przyp. red.]. 

Nazajutrz ekipa uległa znacznemu zmniejszeniu-  lud pracujący i dotknięty plagą kontuzji kolan wrócił na niziny. 5 osobowa załoga: 3x Ritter, Maria, Agata spakowała plecaki i ruszyła w góry. Obie Marie tego samego dnia wracały do Poznania, dlatego też trasa dopasowana była tak, aby dziewczyny zdążyły na pociąg, a pozostałe Rittery i Agata doszły do schroniska na Hali Kondratowej.

 I tak Ścieżką Nad Reglami z odbiciem pod Siklawicę, przez Sarnie Skały do Kalatówek. Droga przyjemna, szczególnie można ja polecić na upalny dzień- w większości wiedzie przez las. Ponadto można oczywiście kierować się na Giewont i stamtąd zejść na Halę Kondratową, ale na ten wariant nie mieliśmy czasu.  Zgodnie z planem Marie z Kalatówek w lewo do Kuźnic, a my w kierunku noclegu. 

Schronisko na Hali Kondratowej, jest małe, przez co ma swojski, przyjemny klimat. Mimo, że byliśmy w środku sezonu były miejsca na łóżkach (w gruncie rzeczy liczyliśmy na glebę, wiadomo, zawsze parę złotych zostaje w kieszeni,  ale jak jest miejsce- śpimy w pokojach).  Właściwie to spanie na łóżku swoje dobre strony jak np. miękki materac, ciepełko, brak turystów chodzących po głowie po głowi. Tak, szczególnie po paru nocach w namiocie było to dość przyjemnie, (ale to nie to samo, co 5zł!). 

Następnego dnia, skoro świt rozpoczęliśmy marsz do Doliny Pięciu Stawów. Fragmentem Czerwonych Wierchów, od przełęczy pod Kopą Kondracką do Kasprowego Wierchu, na Świnicę i dalej w stronę Zawratu aż do Koziej Przełęczy, z której zeszliśmy żółtym szlakiem do Doliny 5 [Dolina Pięciu Stawów Polskich. -przyp. red.].

 Dla mnie był to pierwszy raz na Orlej Perci, chłopaki już wcześniej wędrowali, ale nie na ciężko. Generalnie to przy zachowaniu ostrożności i zdrowego rozsądku przejście (przynajmniej tego fragmentu) Orej z dużym plecakiem nie było męczące, nieprzyjemne czy niebezpieczne. 

Przy okazji mieliśmy okazję być świadkami prawdopodobnie ćwiczeń TOPRu. Takich z wykorzystaniem helikoptera, desantem, ale bez ofiar. Akcja rozgrywała się dosłownie nad naszymi głowami, przyklejeni do ściany mieliśmy nadzieję, ze to nie po nas przyleciał helikopter, co nie było takie oczywiste, bo kręcił się wokół nas latając znad Hali Gąsienicowej do Doliny 5 i z powrotem. Trochę się zestresowaliśmy i wycofaliśmy spod helikoptera, co okazało się w pełni słuszną decyzją. Po chwili, w miejscu, które było na naszym dalszym szlaku spadł dość spory głaz. Nie taki, który miażdży głowy. Taki, który je urywa. Pomimo zagrożenia lotniczego dotarliśmy do Piątki gdzie spotkaliśmy się z Krzysiem i tu już z godnie z planem zajęliśmy przyzwoite miejsce na podłodze.  Pewnie zastanawialiście się, gdzie do tej pory był Krzyś. A jest to dość skomplikowane. Otóż ten szaleniec przyjechał w Tatry prosto z Sokolików rowerem, później był z nami, po sprzątaniu wrócił rowerexem do Nowego Targu gdzie wziął udział w rozpoczęciu projektu Karpackie Wyzwanie, ale to już materiał na zupełnie oddzielną historię z góralami i Vifonem w tle. Więc spotkaliśmy się z Muchą który przywędrował od Kuźnic przez Kościelec i  Kozią Przełęcz.

 W standardowym czwórkowym składzie następnego dnia, zostawiwszy rzeczy w 5, poszliśmy na lekko dokończyć przejście Orlej Perci. Zdecydowaliśmy się na wariant atakowania od drugiej strony- od Przełęczy Krzyżne przez granaty na Kozi Wierch [Najwyższy szczyt leżący całkowicie na terytorium Polski- 2291m n.p.m. -przyp. red.] i zejście Kozią Przełęczą.  I tutaj uwaga! Szlak Orlej Perci jest we fragmencie jednokierunkowy. Pojawiły się jednak pewne kontrowersje. Otóż na większości map (w tym także na naszej) jako jednokierunkowy zaznaczony jest odcinek od Zawratu do Koziego Wierchu. Jak już na Granatach zauważyliśmy, że nie możemy zejść z Koziego Wierchu do Koziej Przełęczy, postanowiliśmy zejść ze szczytu bezpośrednio do Doliny Pięciu Stawów. Głupio zrobiliśmy nie orientując się dokładnie, co do kierunkowości szlaku, ale przynajmniej jeszcze ten jeden fragment Orlej został do pokonania, no i mamy nauczkę na przyszłość (korzystajcie!).Wszystko wydawało się z Orlą już jasne, kiedy to w 5 spotkałam organizatora akcji Czyste Tatry będącego jednocześnie autorem mapy szczegółowej Orlej Perci http://www.klubpodroznikow.com/ksiazka/1654-mapa-orla-perc - pana Albina Marciniaka. I nikt inny, ale właśnie on solennie przekonywał mnie, ze fragment Kozia Przełęcz- Kozi Wierch jest dwukierunkowy. Internet jest w tym względzie jednak raczej jednomyślny i pozostaje przy wariancie jednokierunkowości odc. Zawrat- Kozi Wierch („nie licząc dwukierunkowego gzymsu pod Kozią Przełęczą”- Wikipedia).  I bądź tu mądry. 

Po zejściu chłopacy poszli na Szpiglasowy Wierch, a ponieważ moje kolana zaczęły odmawiać posłuszeństwa odpuściłam i zażyłam kąpieli słonecznej nad potokiem- zdecydowanie przyjemniejsze zajęcie niż łażenie po górach. I dzień ostatni, ale utrzymany w tempie. Wczesnym rankiem wyszliśmy przez Jaszczurówki, do Morskiego Oka- śniadanko i ruszyliśmy przez Kazalnicę Mięguszowiecką na Przełęcz pod Chłopkiem. Szlaki na przełęcz i na Rysy rozchodzą się nad Czarnym Stawem pod Rysami, więc ciągle mogliśmy zmienić zdanie (Krzysia i mnie trochę ciągnęło na Rysy- ja nie byłam nigdy a K był od strony Słowackiej), jednak skoro ruszyliśmy drużyną to kontynuowaliśmy wejście szlakiem, który jest podobno atrakcyjniejszy i bardziej wymagający.

Poza tym mieliśmy dług w stosunku do Kazalnicy- zapisaliśmy się na jej sprzątanie a zdradziliśmy ją ze Słowackimi Tatrami.  Z przełęczy widok mieliśmy tylko raz po raz i to tylko na Słowację, ponieważ niebo pokryło się chmurami. Staś w plecaku miał Góry, w sensie magazyn sportowy Góry, z opisanym wejściem ścieżkami taternickimi na Czarny Szczyt Mięguszowiecki. I tu, już na własną odpowiedzialność postanowiliśmy się trochę wdrapać ku górze. 

Z małymi problemami odnaleźliśmy w końcu ścieżkę miejscami wydeptaną, ale w większości oznaczoną niewielkimi kamiennymi kopczykami wskazującymi kierunek dalszej drogi. Nie byliśmy na tej drodze sami- na szczyt postanowili wejść także kopczykowi uzurpatorzy, którzy dostawiali kopczyki w na drodze swojego przejścia. Przez takich jak oni nie trudno zgubić się w gąszczu kopczyków! Generalnie szło się w miarę pewnie i bezpiecznie, ale były fragmenty gdzie trzeba był użyć odrobiny głowy i siły żeby napierać ku górze. Ostatecznie z powodu niepewnej pogody i goniącego czasu nie podjęliśmy ataku szczytowego i wiedzeni rozsądkiem wycofaliśmy się do przełęczy, skąd dość szybko zaczęliśmy schodzić. Decyzja okazała się słuszna, ponieważ pogoda załamała się i zaczął padać deszcz. Przepraszam, zaczęło lać. 

Ta regularna zlewa niepozostawiająca suchej nitki dorwała nas na szczęście już za kluczowymi trudnościami szlaku na Przełęcz pod Chłopkiem, więc mimo trudnych warunków, śliskiej skały i zmęczenia bezpiecznie dotarliśmy do Moka. Jak to zwykle bywa p deszczu zazwyczaj pojawia się Słońce, więc dochodząc do Schroniska w Dolinie Roztoki byliśmy już susi. Tu chwila odpoczynku- zupka i kanapka i już do Zakopanego, gdzie czekał na nas pociąg. Przejście z Doliny Rybiego Potoku do Doliny Roztoki (trzeba przejść za schronisko i po prawej stronie widać leśną drogę TPNu) jest świetnym sposobem na minięcie, choć fragmentu najsłynniejszego górskiego asfaltu w Polsce. Co prawda droga za schroniskiem w Dolinie Roztoki jest teoretycznie zamknięta dla ruchu turystycznego, a wejścia pilnuje Pegout- MonsterTruck, ale wędrowało się bardzo przyjemnie.

 Z Łysej polany zamiast płacić 10zł za busa dojechaliśmy do Zakopca stopem, działa, popytaliśmy na parkingu i po jakimś czasie wszyscy spotkaliśmy się w okolicy dworca.

A tu bonus dla wytrwałych w postaci informatorka: Jak wezwać pomoc w górach, lub co robić, gdy helikopter, którego nie wzywałeś krąży podejrzanie długo, podejrzanie blisko Ciebie.

http://www.gopr-podhale.pl/strona.php/m.4/s.5

Dziękuję, do następnego!